Już jako młoda osoba Emilia miała wysokie aspiracje – chciała zostać świętą. Pragnęła kochać Boga całym sercem. Pragnęła służyć. Bez wątpienia to Duch Święty rozbudził w jej duszy te szlachetne pragnienia. Wielu dostrzegało w niej coś wyjątkowego. Była troskliwa, miła i wyrozumiała. Była pracowita i odpowiedzialna. Była cichą liderką, która swoim przykładem wpływała na innych. W końcu jej dążenie do wielkości zmotywowało ją do porzucenia wszystkiego i poświęcenia swojego życia Bogu w Dziele Szensztatu. To samo pragnienie zainspirowało ją do zadeklarowania gotowości do cierpienia, aby nowo powstała wspólnota sióstr stała się wspólnotą świętych. To pragnienie umacniało ją, by z dziecięcą odwagą i radością znosić krzyż wyniszczającej choroby. Jednak było coś jeszcze. Od dzieciństwa i młodości, a także przez wiele lat jako Siostra Maryi, Emilia zmagała się z lękiem i strachem. Choć na zewnątrz wydawała się pewna siebie i odważna, wewnątrz czuła się zagubiona, bezsilna i bezradna. Jej obawy sprawiały, że była niespokojna. Nie wiedziała, jak odnosić się do Boga jako miłosiernego, kochającego Ojca. W jej przekonaniu był On dobrym, ale wymagającym Bogiem sprawiedliwości.