Rozważania Różańcowe
Część Radosna
Zwiastowanie Najświętszej Maryi Pannie
„Zatrąbicie w róg w całej waszej ziemi, bo będzie dla was jubileusz, to będzie dla was rzecz święta (por. Kpł 25, 9.12). Minęło 2025 lat od spotkania Maryi z archaniołem Gabrielem, od Jej historycznego „fiat”, które dało ludzkości Boga-Człowieka. Upływa 100 lat od powstania wspólnoty Szensztackich Sióstr Maryi. Dokonało się to przez powiedzenie „tak” do woli Bożej o. Józefa Kentenicha i kilku kobiet. Każda siostra miała swoje zwiastowanie, które radykalnie zmieniło jej życie, było nowym początkiem i przyjęciem ofiarowanej przez Boga łaski powołania. Podjęła decyzję służenia Panu. W tajemnicy Zwiastowania dziękujmy za powołanie każdej siostry, jej miłość do Chrystusa i ludzi. Otwierajmy także swoje serca na Bożą wolę, która objawia się i utwierdza na modlitwie. Od Maryi uczmy się postawy gotowości „niech mi się stanie”.
Nawiedzenie św. Elżbiety
„Oto jestem… Mów, bo sługa Twój słucha” (1 Sm 3,3.10). Maryja wychowana w tradycji biblijnej Starego Przymierza jest wrażliwa na głos Boga i Jego imperatyw do działania, zawsze posłuszna Jego wezwaniu. Spieszy do Elżbiety, ponieważ jest jej potrzebna. Spotkanie dwóch świętych kobiet wylewa zdroje Bożych łask. Elżbieta odczuwa w sobie życie, Maryja uwielbia Boga. Każda osoba konsekrowana to duchowa matka dla wszystkich zagubionych i potrzebujących, obecna tam, gdzie jest potrzebna. W tajemnicy Nawiedzenia dziękujmy za duchowe owoce życia sióstr, ich wytrwałość i wierność. Otwierajmy swoje serca, by posiadły umiejętność dostrzegania konieczności naszej obecności wśród otaczających nas ludzi i obowiązków. Od Maryi uczmy się postawy dyspozycyjności „oto jestem”.
Narodzenie Jezusa Chrystusa
„Dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan” (Łk 2,11).
Syn Boży narodził się w Betlejem – mieście dawidowym, którego nazwa w zależności od języka tłumaczy się jako „Dom chleba” (hebr.), lub „Dom mięsa” (arab.). Słowo stało się Ciałem na ziemi, która symbolizuje podstawowy pokarm. Jezus Chrystus przez Wcielenie przenika istotę każdego człowieka. Siostry są powołane, by codziennie jednoczyć się z Chrystusem, zanurzać w Nim jak w Krynicy łask, a następnie dzielić się Nim z ludźmi. Przez posługę modlitwy, słowa, pomocy i uśmiechu stają się pokarmem dla wszystkich ludzi. W tajemnicy Narodzenia dziękujmy za siostry obdarowujące swym życiem, rozdające i pomnażające miłość. Otwierajmy swoje serca, aby były wrażliwe na wartości duchowe i ludzką biedę. Od Maryi uczmy się postawy dzielenia posiadanymi talentami, by nimi ubogacać społeczeństwo.
Ofiarowanie Jezusa w świątyni
„Złóż Bogu ofiarę dziękczynną i wypełnij swe śluby złożone Najwyższemu (Ps 50,14)”. Maryja z Józefem, wierni tradycji Izraela, przynoszą swe Dziecię do świątyni. Największy dar, jaki otrzymują powierzają Bogu. Każda siostra, zaproszona na drogę konsekracji, niejako wyrzeka się własnego życia w imię wartości duchowych. Jej poświęcenie siebie Jezus przemienia w dar dla ludzi, by była znakiem Jego łaski i miłosierdzia. W tajemnicy Ofiarowania dziękujmy za siostry, które wpływają na przemianę ludzi, doprowadzając ich do wiary. Otwórzmy nasze serca, by oddawać Bogu swoje myśli, pragnienia, codzienność. Od Maryi uczmy się postawy zawierzenia, by trwać w jedności z łaską.
Znalezienie Jezusa w świątyni
„Spocznij jedynie w Bogu, duszo moja, bo od Niego pochodzi moja nadzieja. W każdym czasie Jemu ufaj, narodzie! Przed Nim serca wasze wylejcie” (Ps 62,6.9). Zgubienie 12-letniego Jezusa nie świadczy o niezdarności Maryi, która nie zauważyła nieobecności dziecka, ale wypełnieniu Bożego planu. Znalezienie Go w świątyni uczy, że trzeba być w stałej łączności z Bogiem. Zerwanie jej wnosi w życie człowieka zewnętrzny chaos i duchowy nieład. Każda siostra wybiera Chrystusa jako swego Oblubieńca, pragnąc być z Nim aż na wieki. W tajemnicy Znalezienia dziękujmy za oddanie sióstr, które trwają przy zdroju łask adorując Najświętszy Sakrament. Otwórzmy nasze serca, by znajdować w nich Boga. Od Maryi uczmy się postawy stawiania Go w centrum naszego życia.
Część Bolesna
Modlitwa Jezusa w Ogrójcu
„Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ode Mnie ten kielich! Jednak nie moja wola, lecz Twoja niech się stanie!” (Łk 22,42). Trwoga Jezusa przed męką i śmiercią jest obrazem wewnętrznych przeżyć człowieka. Doświadczamy strachu, a lęk wyolbrzymia problemy. Osoba konsekrowana za przykładem Jezusa świadomie przeżywa duchowe burze i przyjmuje je posłusznie. Dziękujmy Bogu za ofiary sióstr, które z bólem, lecz cierpliwie trwają w trwodze Ogrójca. Od Maryi uczmy się przyjmowania mieczy boleści, które daje nam Bóg.
Biczowanie
„Pluli na Niego, brali trzcinę i bili Go po głowie” (Mt 27,30). Tajemnica biczowania mówi nam o fizycznym cierpieniu Jezusa. Szala ilości powołań w obecnym czasie przesunęła się w stronę sędziwego wieku. Wiele sióstr przeżywa choroby i bóle starości. Zapełniają nimi skarbiec łask, by był owocny i twórczy. Dziękujmy za siostry przyjmujące bicze cierpień ciała, które promieniują na nas, jak duchowe diamenty. Od Maryi uczmy się cierpliwości i pokory w chorobie swojej i innych.
Cierniem ukoronowanie
„Uplótłszy wieniec z ciernia włożyli Mu na głowę. Potem przyklękali przed Nim i szydzili z Niego, mówiąc: «Witaj, Królu Żydowski!»” (Mt 27,29). Nasza epoka we współczesnych ideologiach szydersko odnosi się do życia konsekrowanego. Każda siostra w historii swego powołania doświadczyła kpin, wyśmiewania i poniżania z racji bycia jawnym przedstawicielem Kościoła. Dziękujmy za ciernie urągania i ironii, które siostry znoszą z zjednoczeniu z Chrystusem. Od Maryi uczmy się szacunku do drugiego człowieka.
Droga Krzyżowa
„Gdy Go wyszydzili, zdjęli z Niego płaszcz, włożyli na Niego własne Jego szaty i odprowadzili Go na ukrzyżowanie” (Mt 27,31)”. Stacje drogi krzyżowej są nam dobrze znane. Przeplatają się w naszej codzienności i sprawiają, że nie jest monotonna i rutynowa. Uczą nas powstawania z różnorakich potknięć i zaczynania na nowo. Duchowa droga osoby konsekrowanej jest wędrówką pełną zmagań z sobą, emocjami, egoizmem. Jest trudnym, ale pięknym szlakiem poznawania swoich pięknych stron. Dziękujmy za każdą siostrę, ponieważ podejmuje wysiłki, być stawać się piękną i dojrzałą kobietą, według ideału Boga. Od Maryi uczmy się bycia wiernym sobie, poprzez stałą i wytrwałą pracę nad sobą.
Ukrzyżowanie
„Ziemia zadrżała i skały zaczęły pękać. Groby się otworzyły i wiele ciał Świętych, którzy umarli, powstało. I wyszedłszy z grobów po Jego zmartwychwstaniu, weszli oni do Miasta Świętego” (Mt 27, 51-53). Każdy z nas jest powołany do świętości. Duchowość szensztacka, poprzez naśladowanie i szkołę wychowania Matki Bożej, wiedzie ku niebu. Siostry Maryi przyjmując Boże powołanie, niejako umierają dla świata, aby poprzez formowanie siebie, nieść światu nadzieję zmartwychwstania w nas tego, co dobre, szlachetne i święte. Dziękujmy za każdą siostrę, która niezrażona mozolnym wysiłkiem zgadza się na ukrzyżowanie w sobie starego człowieka. Od Maryi uczmy się nadziei i odwagi życia perspektywą krzyża.
Część Światła
Chrzest Jezusa w Jordanie
„Wszystkie ścieżki Pana – to łaskawość i wierność dla tych, co strzegą przymierza i Jego przykazań” (Ps 25,10). Przymierze chrztu św. to fundamentalne zobowiązanie do wierności Bogu, wieczna relacja człowieka i Stwórcy. Trzeba go strzec poprzez stałe uświadamianie sobie kim jestem i dokąd zmierzam. Siostry posługują przygotowując wierzących do sakramentów, troszcząc się o zdobywanie przez nich wiedzy i praktykę religijną. Dziękujmy za siostry katechetki i nauczycielki, które doprowadziły nas do inicjacji chrześcijańskiej i jej konsekwencji. Otwórzmy serca, by na nowo ubogacić się łaskami płynącymi z daru chrztu św. Od Maryi uczmy się, jak strzec depozytu wiary dzisiaj i w przyszłości.
Objawienie Jezusa w Kanie Galilejskiej
«Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie» (J 2,5). Tymi słowami Maryja niejako inspiruje Jezusa do objawienia Jego boskiej mocy. Dla nas mają znaczenie polecenia matki, która mówi, jak mamy żyć – zawsze i wszędzie być posłusznymi Chrystusowi. Wtedy dokona się cud. Siostry poprzez charyzmat dążące do stawania się altera Maria (drugą Maryją), są świadkami wielu ludzkich tragedii i bezradności. Słuchają, rozumieją i kierują do Jezusa, który może dokonać przemiany. Dziękujmy za siostry, których cicha obecność, przyjęcie i porady wpłynęły na nasze życie. Otwórzmy serca, aby Bóg mógł w nich działać. Od Maryi uczmy się odwagi proszenia Jezusa o cud.
Wezwanie do nawrócenia i głoszenie Królestwa Bożego
„Uczyńmy człowieka na Nasz obraz, podobnego Nam. I stało się tak. A Bóg widział, że wszystko, co uczynił, było bardzo dobre” (Rdz 1, 26. 30-31). Piękno człowieka jest niszczone przez niego samego. Niemoralne życie, ideologie prowadzące do wynaturzenia, zniekształcają odwieczny obraz osoby ludzkiej. Powołani do służby Bożej podejmują wysiłek, by nawracać siebie i świat. Troszczą się o powrócenie i zawrócenie ludzi z wszelkich dróg oddalania się od Boga. Dziękujmy za siostry, które pomogły nam odzyskać utraconą godność. Otwórzmy serca, by dotrzeć do głębi istoty naszego człowieczeństwa. Od Maryi uczmy się bycia sobą.
Przemienienie Jezusa na Górze Tabor
„Boże mój, Ciebie szukam; Ciebie pragnie moja dusza, za Tobą tęskni moje ciało, jak ziemia zeschła, spragniona, bez wody” (Ps 63,2). Na Górze Tabor Jezus przemienił się w obliczu apostołów, aby umocnić ich wiarę. Wiedział, że doświadczenie Jego męki i śmierci nie będzie dla nich łatwe. Ukazuje swą boską chwałę. Człowiek tęskni za bliskością Boga. Spełnia się ona po przeżyciu czasu pustyni duchowej i objawia w samotności. Osoby konsekrowane wybierają drogę odosobnienia, by w alienacji od świata przeżywać spotkanie sam na sam z Bogiem. Dziękujmy za siostry, szczególnie gałęzi adoracyjnej i pustelniczej, których samotność przemienia się w oazę tryskającą łaskami dla wszystkich ludzi. Otwórzmy serca na osobiste przeżycie doświadczenia pustyni. Od Maryi uczmy się trwania w ciszy, w której Bóg przemawia i uświęca.
Ustanowienie Eucharystii
„Ja jestem chlebem życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie” (J 6,35). Ta tajemnica skupia uwagę na Chlebie Eucharystycznym. Jest największym znakiem Bożej obecności. Zaprasza ludzi do jedności. Uczestnictwo w Ofierze Mszy św. jest codziennością sióstr. Przyjmują Ciało Chrystusa ofiarując je w intencji Kościoła, spraw świata, osobistych potrzebach człowieka, dla własnego uświęcenia. Dziękujmy za dar najpiękniejszej modlitwy sióstr – zjednoczenie w Komunii św. z Chrystusem, ofiarowanej z nas. Otwórzmy serca na dar Eucharystii, by doceniać jej wartość. Od Maryi uczmy się zachwytu i miłowania Boga ukrytego w Najświętszym Sakramencie.
Część Chwalebna
Zmartwychwstanie Jezusa
„«Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał». I wróciły od grobu, oznajmiły to wszystko Jedenastu i wszystkim pozostałym” (Łk 24, 5-6.9). Siostry wpisują się w tradycję chrześcijańską biblijnych niewiast, które znalazłszy pusty grób, uwierzyły i świadczyły, że Chrystus powstał z martwych. Otrzymały misję, by doprowadzić innych do spotkania z Jezusem, ponieważ są z Nim stale zjednoczone. Dziękujmy za siostry, których świadectwo wyprostowało nasze wątpliwości wiary i moralności. Od Maryi uczmy się bycia ludźmi zmartwychwstania.
Wniebowstąpienie Jezusa
„Pan Jezus po rozmowie z nimi, został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga” (Mk 16,19). Wejście Jezusa do chwały nieba potwierdza Jego boskość i zwycięstwo nad grzechem i śmiercią. Koniec ziemskiej misji Jezusa kieruje nasz wzrok ku wieczności. Osoby konsekrowane przez swe oddanie dążą do życia w duchu Chrystusa. Dziękujmy za siostry, których szczęśliwa i promieniująca zaufaniem Bogu postawa, wlały w nas nadzieję, że Bóg nas kocha i oczekuje w niebie. Od Maryi uczmy się bycia ludźmi radosnymi i pogodnego usposobienia.
Zesłanie Ducha Świętego
„Wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym” (Dz 2,4). W Dniu Pięćdziesiątnicy w Wieczerniku narodził się Kościół, a każdy z obecnych napełniony Duchem Świętym stał się nowym, przemienionym człowiekiem. 2025 lat istnienia chrześcijaństwa i 100 lat wspólnoty Sióstr Szensztackich miało w swych dziejach kryzysy i różne upadki. Pokazało także odwagę, mądrość i siłę, by przetrwać trudności. Dziękujmy za siostry, które w doświadczeniach losu wykazały niezłomność charakteru, męstwo i pobożność. Od Maryi uczmy się przyjmowania darów Ducha Świętego i twórczego budowania wspólnoty Kościoła.
Wniebowzięcie Maryi
„Niewiastę dzielną któż znajdzie? Jej wartość przewyższa perły” (Prz 31,10). Biblia nie mówi bezpośrednio o wniebowzięciu Maryi, ale Kościół zatwierdził je jako prawdę wiary. Maryja otrzymała przywilej niepokalanego poczęcia i jego konsekwencje. Obdarzona wolną wolą, przeszła ziemską wędrówką trwając w świętości i łasce. Siostry starają się żyć naśladując i urzeczywistniając w sobie cnoty Matki Bożej. Dziękujmy za siostry, które ukazują piękno kobiecego powołania i człowieczeństwa. Od Maryi uczmy się bycia ludźmi miłości i chwały Bożej.
Ukoronowanie Maryi
„Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus” (Łk 1,28.31). Godność Boskiego Macierzyństwa Maryi wynosi Ją ponad wszystkie stworzenia, czyni Królową nieba, ziemi, aniołów i każdego człowieka. Otrzymała wyjątkową chwałę i rolę w dziejach zbawienia. Jako Królowa nie oczekuje honorów, lecz służy i inspiruje, by realizować Boży plan. Dziękujmy za siostry, które naśladując Maryję w pokorze i cichej służbie stają się władczyniami życia apostolskiego, wspierając je ofiarami codzienności. Od Maryi uczmy się skromności i poświęcenia.
Część Radosna
Zwiastowanie Najświętszej Maryi Pannie
„Zatrąbicie w róg w całej waszej ziemi, bo będzie dla was jubileusz, to będzie dla was rzecz święta (por. Kpł 25, 9.12). Minęło 2025 lat od spotkania Maryi z archaniołem Gabrielem, od Jej historycznego „fiat”, które dało ludzkości Boga-Człowieka. Upływa 100 lat od powstania wspólnoty Szensztackich Sióstr Maryi. Dokonało się to przez powiedzenie „tak” do woli Bożej o. Józefa Kentenicha i kilku kobiet. Każda siostra miała swoje zwiastowanie, które radykalnie zmieniło jej życie, było nowym początkiem i przyjęciem ofiarowanej przez Boga łaski powołania. Podjęła decyzję służenia Panu. W tajemnicy Zwiastowania dziękujmy za powołanie każdej siostry, jej miłość do Chrystusa i ludzi. Otwierajmy także swoje serca na Bożą wolę, która objawia się i utwierdza na modlitwie. Od Maryi uczmy się postawy gotowości „niech mi się stanie”.
Nawiedzenie św. Elżbiety
„Oto jestem… Mów, bo sługa Twój słucha” (1 Sm 3,3.10). Maryja wychowana w tradycji biblijnej Starego Przymierza jest wrażliwa na głos Boga i Jego imperatyw do działania, zawsze posłuszna Jego wezwaniu. Spieszy do Elżbiety, ponieważ jest jej potrzebna. Spotkanie dwóch świętych kobiet wylewa zdroje Bożych łask. Elżbieta odczuwa w sobie życie, Maryja uwielbia Boga. Każda osoba konsekrowana to duchowa matka dla wszystkich zagubionych i potrzebujących, obecna tam, gdzie jest potrzebna. W tajemnicy Nawiedzenia dziękujmy za duchowe owoce życia sióstr, ich wytrwałość i wierność. Otwierajmy swoje serca, by posiadły umiejętność dostrzegania konieczności naszej obecności wśród otaczających nas ludzi i obowiązków. Od Maryi uczmy się postawy dyspozycyjności „oto jestem”.
Narodzenie Jezusa Chrystusa
„Dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan” (Łk 2,11).
Syn Boży narodził się w Betlejem – mieście dawidowym, którego nazwa w zależności od języka tłumaczy się jako „Dom chleba” (hebr.), lub „Dom mięsa” (arab.). Słowo stało się Ciałem na ziemi, która symbolizuje podstawowy pokarm. Jezus Chrystus przez Wcielenie przenika istotę każdego człowieka. Siostry są powołane, by codziennie jednoczyć się z Chrystusem, zanurzać w Nim jak w Krynicy łask, a następnie dzielić się Nim z ludźmi. Przez posługę modlitwy, słowa, pomocy i uśmiechu stają się pokarmem dla wszystkich ludzi. W tajemnicy Narodzenia dziękujmy za siostry obdarowujące swym życiem, rozdające i pomnażające miłość. Otwierajmy swoje serca, aby były wrażliwe na wartości duchowe i ludzką biedę. Od Maryi uczmy się postawy dzielenia posiadanymi talentami, by nimi ubogacać społeczeństwo.
Ofiarowanie Jezusa w świątyni
„Złóż Bogu ofiarę dziękczynną i wypełnij swe śluby złożone Najwyższemu (Ps 50,14)”. Maryja z Józefem, wierni tradycji Izraela, przynoszą swe Dziecię do świątyni. Największy dar, jaki otrzymują powierzają Bogu. Każda siostra, zaproszona na drogę konsekracji, niejako wyrzeka się własnego życia w imię wartości duchowych. Jej poświęcenie siebie Jezus przemienia w dar dla ludzi, by była znakiem Jego łaski i miłosierdzia. W tajemnicy Ofiarowania dziękujmy za siostry, które wpływają na przemianę ludzi, doprowadzając ich do wiary. Otwórzmy nasze serca, by oddawać Bogu swoje myśli, pragnienia, codzienność. Od Maryi uczmy się postawy zawierzenia, by trwać w jedności z łaską.
Znalezienie Jezusa w świątyni
„Spocznij jedynie w Bogu, duszo moja, bo od Niego pochodzi moja nadzieja. W każdym czasie Jemu ufaj, narodzie! Przed Nim serca wasze wylejcie” (Ps 62,6.9). Zgubienie 12-letniego Jezusa nie świadczy o niezdarności Maryi, która nie zauważyła nieobecności dziecka, ale wypełnieniu Bożego planu. Znalezienie Go w świątyni uczy, że trzeba być w stałej łączności z Bogiem. Zerwanie jej wnosi w życie człowieka zewnętrzny chaos i duchowy nieład. Każda siostra wybiera Chrystusa jako swego Oblubieńca, pragnąc być z Nim aż na wieki. W tajemnicy Znalezienia dziękujmy za oddanie sióstr, które trwają przy zdroju łask adorując Najświętszy Sakrament. Otwórzmy nasze serca, by znajdować w nich Boga. Od Maryi uczmy się postawy stawiania Go w centrum naszego życia.
Część Bolesna
Modlitwa Jezusa w Ogrójcu
„Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ode Mnie ten kielich! Jednak nie moja wola, lecz Twoja niech się stanie!” (Łk 22,42). Trwoga Jezusa przed męką i śmiercią jest obrazem wewnętrznych przeżyć człowieka. Doświadczamy strachu, a lęk wyolbrzymia problemy. Osoba konsekrowana za przykładem Jezusa świadomie przeżywa duchowe burze i przyjmuje je posłusznie. Dziękujmy Bogu za ofiary sióstr, które z bólem, lecz cierpliwie trwają w trwodze Ogrójca. Od Maryi uczmy się przyjmowania mieczy boleści, które daje nam Bóg.
Biczowanie
„Pluli na Niego, brali trzcinę i bili Go po głowie” (Mt 27,30). Tajemnica biczowania mówi nam o fizycznym cierpieniu Jezusa. Szala ilości powołań w obecnym czasie przesunęła się w stronę sędziwego wieku. Wiele sióstr przeżywa choroby i bóle starości. Zapełniają nimi skarbiec łask, by był owocny i twórczy. Dziękujmy za siostry przyjmujące bicze cierpień ciała, które promieniują na nas, jak duchowe diamenty. Od Maryi uczmy się cierpliwości i pokory w chorobie swojej i innych.
Cierniem ukoronowanie
„Uplótłszy wieniec z ciernia włożyli Mu na głowę. Potem przyklękali przed Nim i szydzili z Niego, mówiąc: «Witaj, Królu Żydowski!»” (Mt 27,29). Nasza epoka we współczesnych ideologiach szydersko odnosi się do życia konsekrowanego. Każda siostra w historii swego powołania doświadczyła kpin, wyśmiewania i poniżania z racji bycia jawnym przedstawicielem Kościoła. Dziękujmy za ciernie urągania i ironii, które siostry znoszą z zjednoczeniu z Chrystusem. Od Maryi uczmy się szacunku do drugiego człowieka.
Droga Krzyżowa
„Gdy Go wyszydzili, zdjęli z Niego płaszcz, włożyli na Niego własne Jego szaty i odprowadzili Go na ukrzyżowanie” (Mt 27,31)”. Stacje drogi krzyżowej są nam dobrze znane. Przeplatają się w naszej codzienności i sprawiają, że nie jest monotonna i rutynowa. Uczą nas powstawania z różnorakich potknięć i zaczynania na nowo. Duchowa droga osoby konsekrowanej jest wędrówką pełną zmagań z sobą, emocjami, egoizmem. Jest trudnym, ale pięknym szlakiem poznawania swoich pięknych stron. Dziękujmy za każdą siostrę, ponieważ podejmuje wysiłki, być stawać się piękną i dojrzałą kobietą, według ideału Boga. Od Maryi uczmy się bycia wiernym sobie, poprzez stałą i wytrwałą pracę nad sobą.
Ukrzyżowanie
„Ziemia zadrżała i skały zaczęły pękać. Groby się otworzyły i wiele ciał Świętych, którzy umarli, powstało. I wyszedłszy z grobów po Jego zmartwychwstaniu, weszli oni do Miasta Świętego” (Mt 27, 51-53). Każdy z nas jest powołany do świętości. Duchowość szensztacka, poprzez naśladowanie i szkołę wychowania Matki Bożej, wiedzie ku niebu. Siostry Maryi przyjmując Boże powołanie, niejako umierają dla świata, aby poprzez formowanie siebie, nieść światu nadzieję zmartwychwstania w nas tego, co dobre, szlachetne i święte. Dziękujmy za każdą siostrę, która niezrażona mozolnym wysiłkiem zgadza się na ukrzyżowanie w sobie starego człowieka. Od Maryi uczmy się nadziei i odwagi życia perspektywą krzyża.
Część Światła
Chrzest Jezusa w Jordanie
„Wszystkie ścieżki Pana – to łaskawość i wierność dla tych, co strzegą przymierza i Jego przykazań” (Ps 25,10). Przymierze chrztu św. to fundamentalne zobowiązanie do wierności Bogu, wieczna relacja człowieka i Stwórcy. Trzeba go strzec poprzez stałe uświadamianie sobie kim jestem i dokąd zmierzam. Siostry posługują przygotowując wierzących do sakramentów, troszcząc się o zdobywanie przez nich wiedzy i praktykę religijną. Dziękujmy za siostry katechetki i nauczycielki, które doprowadziły nas do inicjacji chrześcijańskiej i jej konsekwencji. Otwórzmy serca, by na nowo ubogacić się łaskami płynącymi z daru chrztu św. Od Maryi uczmy się, jak strzec depozytu wiary dzisiaj i w przyszłości.
Objawienie Jezusa w Kanie Galilejskiej
«Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie» (J 2,5). Tymi słowami Maryja niejako inspiruje Jezusa do objawienia Jego boskiej mocy. Dla nas mają znaczenie polecenia matki, która mówi, jak mamy żyć – zawsze i wszędzie być posłusznymi Chrystusowi. Wtedy dokona się cud. Siostry poprzez charyzmat dążące do stawania się altera Maria (drugą Maryją), są świadkami wielu ludzkich tragedii i bezradności. Słuchają, rozumieją i kierują do Jezusa, który może dokonać przemiany. Dziękujmy za siostry, których cicha obecność, przyjęcie i porady wpłynęły na nasze życie. Otwórzmy serca, aby Bóg mógł w nich działać. Od Maryi uczmy się odwagi proszenia Jezusa o cud.
Wezwanie do nawrócenia i głoszenie Królestwa Bożego
„Uczyńmy człowieka na Nasz obraz, podobnego Nam. I stało się tak. A Bóg widział, że wszystko, co uczynił, było bardzo dobre” (Rdz 1, 26. 30-31). Piękno człowieka jest niszczone przez niego samego. Niemoralne życie, ideologie prowadzące do wynaturzenia, zniekształcają odwieczny obraz osoby ludzkiej. Powołani do służby Bożej podejmują wysiłek, by nawracać siebie i świat. Troszczą się o powrócenie i zawrócenie ludzi z wszelkich dróg oddalania się od Boga. Dziękujmy za siostry, które pomogły nam odzyskać utraconą godność. Otwórzmy serca, by dotrzeć do głębi istoty naszego człowieczeństwa. Od Maryi uczmy się bycia sobą.
Przemienienie Jezusa na Górze Tabor
„Boże mój, Ciebie szukam; Ciebie pragnie moja dusza, za Tobą tęskni moje ciało, jak ziemia zeschła, spragniona, bez wody” (Ps 63,2). Na Górze Tabor Jezus przemienił się w obliczu apostołów, aby umocnić ich wiarę. Wiedział, że doświadczenie Jego męki i śmierci nie będzie dla nich łatwe. Ukazuje swą boską chwałę. Człowiek tęskni za bliskością Boga. Spełnia się ona po przeżyciu czasu pustyni duchowej i objawia w samotności. Osoby konsekrowane wybierają drogę odosobnienia, by w alienacji od świata przeżywać spotkanie sam na sam z Bogiem. Dziękujmy za siostry, szczególnie gałęzi adoracyjnej i pustelniczej, których samotność przemienia się w oazę tryskającą łaskami dla wszystkich ludzi. Otwórzmy serca na osobiste przeżycie doświadczenia pustyni. Od Maryi uczmy się trwania w ciszy, w której Bóg przemawia i uświęca.
Ustanowienie Eucharystii
„Ja jestem chlebem życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie” (J 6,35). Ta tajemnica skupia uwagę na Chlebie Eucharystycznym. Jest największym znakiem Bożej obecności. Zaprasza ludzi do jedności. Uczestnictwo w Ofierze Mszy św. jest codziennością sióstr. Przyjmują Ciało Chrystusa ofiarując je w intencji Kościoła, spraw świata, osobistych potrzebach człowieka, dla własnego uświęcenia. Dziękujmy za dar najpiękniejszej modlitwy sióstr – zjednoczenie w Komunii św. z Chrystusem, ofiarowanej z nas. Otwórzmy serca na dar Eucharystii, by doceniać jej wartość. Od Maryi uczmy się zachwytu i miłowania Boga ukrytego w Najświętszym Sakramencie.
Część Chwalebna
Zmartwychwstanie Jezusa
„«Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał». I wróciły od grobu, oznajmiły to wszystko Jedenastu i wszystkim pozostałym” (Łk 24, 5-6.9). Siostry wpisują się w tradycję chrześcijańską biblijnych niewiast, które znalazłszy pusty grób, uwierzyły i świadczyły, że Chrystus powstał z martwych. Otrzymały misję, by doprowadzić innych do spotkania z Jezusem, ponieważ są z Nim stale zjednoczone. Dziękujmy za siostry, których świadectwo wyprostowało nasze wątpliwości wiary i moralności. Od Maryi uczmy się bycia ludźmi zmartwychwstania.
Wniebowstąpienie Jezusa
„Pan Jezus po rozmowie z nimi, został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga” (Mk 16,19). Wejście Jezusa do chwały nieba potwierdza Jego boskość i zwycięstwo nad grzechem i śmiercią. Koniec ziemskiej misji Jezusa kieruje nasz wzrok ku wieczności. Osoby konsekrowane przez swe oddanie dążą do życia w duchu Chrystusa. Dziękujmy za siostry, których szczęśliwa i promieniująca zaufaniem Bogu postawa, wlały w nas nadzieję, że Bóg nas kocha i oczekuje w niebie. Od Maryi uczmy się bycia ludźmi radosnymi i pogodnego usposobienia.
Zesłanie Ducha Świętego
„Wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym” (Dz 2,4). W Dniu Pięćdziesiątnicy w Wieczerniku narodził się Kościół, a każdy z obecnych napełniony Duchem Świętym stał się nowym, przemienionym człowiekiem. 2025 lat istnienia chrześcijaństwa i 100 lat wspólnoty Sióstr Szensztackich miało w swych dziejach kryzysy i różne upadki. Pokazało także odwagę, mądrość i siłę, by przetrwać trudności. Dziękujmy za siostry, które w doświadczeniach losu wykazały niezłomność charakteru, męstwo i pobożność. Od Maryi uczmy się przyjmowania darów Ducha Świętego i twórczego budowania wspólnoty Kościoła.
Wniebowzięcie Maryi
„Niewiastę dzielną któż znajdzie? Jej wartość przewyższa perły” (Prz 31,10). Biblia nie mówi bezpośrednio o wniebowzięciu Maryi, ale Kościół zatwierdził je jako prawdę wiary. Maryja otrzymała przywilej niepokalanego poczęcia i jego konsekwencje. Obdarzona wolną wolą, przeszła ziemską wędrówką trwając w świętości i łasce. Siostry starają się żyć naśladując i urzeczywistniając w sobie cnoty Matki Bożej. Dziękujmy za siostry, które ukazują piękno kobiecego powołania i człowieczeństwa. Od Maryi uczmy się bycia ludźmi miłości i chwały Bożej.
Ukoronowanie Maryi
„Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus” (Łk 1,28.31). Godność Boskiego Macierzyństwa Maryi wynosi Ją ponad wszystkie stworzenia, czyni Królową nieba, ziemi, aniołów i każdego człowieka. Otrzymała wyjątkową chwałę i rolę w dziejach zbawienia. Jako Królowa nie oczekuje honorów, lecz służy i inspiruje, by realizować Boży plan. Dziękujmy za siostry, które naśladując Maryję w pokorze i cichej służbie stają się władczyniami życia apostolskiego, wspierając je ofiarami codzienności. Od Maryi uczmy się skromności i poświęcenia.
opr. s. dr M. Marcelina Migacz ISSM