Historia Instytutu w Polsce
- 30 kwietnia 1946
Przyjazd pierwszych Sióstr do Polski
Pierwsze Siostry Maryi przyjechały do Polski. Były to dwie Polki, które wstąpiły do Instytutu Sióstr w Szensztacie – s. Marianna Czerwińska (1905-1994) i s. M. Józefa Urban (1917-2009).
- 1947
O. Józef Kentenich o Polsce
Przyjazd do Polski został duchowo przygotowany przez Założyciela, przez jego duchowe pragnienie, aby Szensztat zakorzenił się na terenach Wschodniej Europy. Jako maryjny kapłan szczególną nadzieję zdobycia świata dla Matki Bożej wiązał właśnie z Polską – krajem i narodem, który czci Maryję jako swoją Królową. Przekonanie to wyraził później w liście do polskich nowicjuszek w 1947 r.: „Jesteście pierwszymi z narodu, który nabożeństwo do Maryi przejął wraz z mlekiem matki i dlatego ma wielkie zadanie do spełnienia w dziejach świata”. Po pięciu dniach podróży z grupą repatriantów, siostry przybyły do Polski i zatrzymały się w Ząbkowicach Śląskich, gdzie zostały gościnnie przyjęte przez Księży Pallotynów. Rzeczywistość powojenna była bardzo trudna, Siostry w początkowych latach cierpiały wraz z całym narodem niedostatek i niepewność jutra, s. Marianna rozpoczęła pracę w zakrystii, a s. M. Józefa prowadziła kuchnie ludową. Opatrzność Boża czuwała nad nimi. - 1948
Pierwsze powołania
Niedługo zgłosiła się pierwsza postulantka, potem następne. W 1948 roku odbyły się pierwsze obłóczyny. Rok później Siostry założyły kolejną placówkę w Poznaniu. Pracowały tu w przedszkolu i dobroczynności. S. Marianna odpowiedzialna za wspólnotę, wiedziała, ze należy szukać stałego domu w pobliżu stolicy. - 1950Siostry zobowiązały się , aby zbudować Matce Bożej w Polsce sanktuarium, duchowy tron łask związany z drogą Szensztatu. Były to ciężkie lata komunizmu.
- 1954Tylko cudem siostrom udało się uniknąć wywiezienia w sierpniu 1954 r. Samochód stał już na ulicy w Ząbkowicach. Siostry kierowane ogromną wdzięcznością do Matki Bożej za pomoc i opiekę, za pierwsze 10 lat pobytu w Polsce, ofiarowały Jej koronę w kaplicy domowej w Poznaniu.
- 1958
Dom Prowincjalny w Świdrze
Udało się zakupić pierwszy własny dom w Świdrze pod Warszawą, willę „Orlątko”, który stał się domem prowincjalnym i „gniazdem” dla całej, rozwijającej się wspólnoty. Siostry podejmowały kolejne obowiązki, były katechetkami, pracowały na plebaniach, prowadziły kuchnie u ks. Pallotynów w Otwocku. - 1964Została erygowana polska prowincja, która przyjęła nazwę Fidelitas.
- 27 czerwca 1967
Trudności okresu komunistycznego
Kilka lat później, bez zgody władz wspólnota zdecydowała się spełnić swoje przyrzeczenie i wybudować dla Matki Bożej kaplicę-sanktuarium. Niestety siły zła były większe. 27 czerwca 1967 r. władze komunistyczne wkroczyły na posesję, zamknęło siostry w domu, i rozpoczęła się dewastacja – doszczętna rozbiórka budynku sakralnego. Ból był wielki, ale siostry zostały umocnione w swoim postanowieniu. Założyciel, gdy dowiedział się o tym fakcie powiedział z głęboka wiarą: „Matka Boża ma coś lepszego w planie”. I tak się stało. - 1968
Wizyta apostolska
Została przeprowadzona wizytacja apostolska w polskiej prowincji, która zamknęła jakby I etap rozwoju. Lata 70. XX w. cechowało duchowe umocnienie wspólnoty, a kolejna dekada przyniosła przemiany polityczne i nowe możliwości. - 12 września 1981
Pierwsze sanktuarium w Polsce, rozwój apostolstwa
W Świdrze zostało poświęcone pierwsze w Polsce sanktuarium Matki Bożej Trzykroć Przedziwnej – Sanktuarium Wierności. Siostry rozpoczęły budowę nowego domu prowincjalnego, przybywało nowych powołań, prężnie zaczął rozwijać się Ruch Szensztacki wśród świeckich. Zaczęłyśmy pracę w nowych diecezjach: opolskiej, gdańskiej, koszalińsko-kołobrzeskiej, toruńskiej. Zawiązała się z pomocą sióstr wspólnota Ojców Szensztackich w Józefowie. - 26 sierpnia 1983
Powstanie Sióstr Adoracji Najświętszego Sakramentu
Wszystko zostało wsparte pogłębieniem życia eucharystycznego – powstała kontemplacyjna gałąź wspólnoty – Siostry Wieczystej Adoracji Najsw. Sakramentu. Dalszy rozwój Ruchu wymagał coraz większego wsparcia i koordynacji – powstała Krajowa Rada Rodzinna Ruchu w Polsce z siedzibą w naszym domu prowincjalnym. - 1988W roku maryjnym powstały kolejne sanktuaria w Józefowie, u Ojców Szensztackich i w diecezji opolskiej w Winowie.
- 1990
Wyjazd na Wschód
Pierwsze trzy siostry wyjechały na misje na Wschód, najpierw do Grodna na Białoruś, później Bóg otwierał kolejne drzwi. Dzisiaj pracujemy także w Rosji – w Moskwie i Sankt-Petersburgu. - 1 czerwca 1991
Kolejne sanktuaria szensztackie w Polsce
W tym samym roku Opatrzność Boża otworzyła przed naszym instytutem nową możliwość – z pomocą i błogosławieństwem protektora Ruchu, ks. bp Ignacego Jeża, otrzymałyśmy teren w Koszalinie na Górze Chełmskiej, z zadaniem odnowienia tam kultu maryjnego. Ogromnym wysiłkiem, wraz z całym Ruchem Szensztackim w diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej zbudowałyśmy na szczycie Góry Chełmskiej Sanktuarium Przymierza, które poświęcił 1 czerwca 1991 r. Jan Paweł II. Było to wielkie wydarzenie, pierwszy raz w historii sanktuarium szensztackie zostało poświęcone przez Namiestnika Chrystusa. - 2001Bóg prowadzi nas drogą małych kroków, odkrywamy jego wolę w możliwościach, ale i w trudnościach. Większa ilość powołań przyczyniła się do rozwoju Ruchu i naszej wspólnoty, powstało w 2001 roku kolejne sanktuarium w Bydgoszczy (Sanktuarium Zawierzenia). Było ono owocem ogromnego wysiłku i zawierzenia Sióstr, które tam pracowały i członków Ruchu. Faktycznie doświadczmy nieustannie głębi słów wyrażających istotę przymierza miłości: „Nic bez Ciebie – nic bez nas” Maryjo!
- dzisiajObecnie praca i działalność sióstr skupia się wokół sanktuariów, przy centrach szensztackich, pracujemy w katechizacji, w pracach biurowych, prowadzimy dom rekolekcyjny „Orlątko” w Otwocku-Świdrze. Siostry wróciły także do pracy w szpitalu. Główne nasze zaangażowanie ma wymiar apostolski w duchu charyzmatu – służba w formacji rodzin, młodzieży i dzieci. Powstają nowe projekty apostolskie w których czynnie uczestniczymy. Wielkim zadaniem jest rozwój centrum pielgrzymkowego na Górze Chełmskiej.
